Het einde van een unieke ervaring is in zicht

Vandaag is het alweer zondag de 28e september. Over 3 dagen vlieg ik weer terug naar mijn echte thuis. Inmiddels moet ik mijn kamer delen met een alleraardigst beestje wat vrolijk rondloopt over de muren en het plafond. Een zogenaamde pegapega oftwel een gekko. Hij maakt een wat vreemd tikkend geluid en lijkt wel doorzichtig. Twee keer heb ik hem nog maar gezien omdat hij eigenlijk alleen 's nachts actief is. Ik vind het prima zolang hij maar niet naast me komt liggen. Ook hier vind je een foto van.
Ik begin met het weekend hiervoor. Op zaterdag hebben we een heerlijke wandeling gemaakt aan de noordoost kant van het eiland. Daar zie je ook veel leuke in elkaar getimmerde gekleurde huisjes staan van onder andere driftwood. Wilde ezels zie je er ook lopen. Leuk om naar te kijken. Na de wandeling gaan we liggen, zwemmen en snorkelen op baby beach, een mooi wit strand met prachtig blauw water, zoals je bijna overal ziet. In het weekend komt hier vooral de lokale bevolking. De dag sluiten we af bij Matthews, zo'n beetje onze vaste plek om de dag af te sluiten met eenpaar cocktails die echt niet gaan vervelen! Leuke uitspraken hebben ze hier trouwens aan het plafond hangen. Zie de foto's!
Dan hebben we de zondag. Een hoogtepuntje van mijn verblijf hier. We beginnen de dag met de zonsopkomst te bekijken bij the lighthouse (vuurtoren) Hier sta je op een mooi hoog uitkijkpunt aan de noordkust.
Ook hier hele mooie foto's gemaakt. Onderweg ernaar toe (rond 6 uur) komen we een groepje hardlopers achterop en eenmaal boven blijkt hier een van de cardiologen tussen te lopen en op zijn verzoek nog even een paar foto's van ze gemaakt. Tot op dit moment geen enkele last van zenuwen. Totdat we aan de koffie zitten in een hotel tegenover het huisje voor het SKYDIVEN!!!! Daar begint het besef toch echt te komen wat er zich na 8 uur gaat afspelen. Hilda en ik gaan springen. Wat een super ervaring is dit zeg. Eenmaal in cessna waar we maar net met 5 man inpassen, alleen de piloot heeft een stoel en dat is waarschijnlijk maar goed ook, verdwijnen mijn zenuwen volledig en slaat om in groot enthousiasme. Ik wordt met mijn rug tegen het dashboard aan gezet en zo vliegen we de lucht in. De vlucht duurt zo'n 20 minuten waarbij we over het eiland vliegen, uiteindelijk op 10000 voet hoogte (3km)
We zien Curacau en Venezuelea liggen zo helder is het. Dan gaat de deur open en inmiddels zit ik al strak tegen mijn instructeur aangebonden. Ik mag als eerste mijn voeten op het plankje buiten het vliegtuig zetten en word verrast door de enorme kracht van de wind die hele andere plannen met mijn benen heeft. Uiteindelijk staan ze stevig en voor ik het weet duikt mijn instructeur over me heen en zitten we in onze vrije val. Wat een ervaring is dit. Het enige wat ik kan doen is lachen en lachen en lachen.....Blij dat we dit hebben gedaan. Dit moet natuurlijk geviert worden en dat doen we dan ook met een super cocktail!
Maandag precies op tijd een groepsfoto gemaakt met al mijn collega's hier. De dag erna zou een van hen ziek zijn en eentje vliegt naar Nederland voor twee weken vakantie bij haar kinderen.
Dan hebben we deze week ook nog heel gezellig gegeten met Margot, de leidinggevende van de hartfunctie. Ik loop me al weken te verbazen over de omvang van de bevolking hier en dat resulteert in heeele groooote roelstoelen. Ook deze nog even op de foto vastgelegd. Hier is veel overgewicht wat resulteert in diabetes en vervolgens zie je de ene na de andere langskomen met een geamputeerd been.
Donderdag op de valreep nog even mee kunnen kijken op de hartcatheterisatie. Erg leuk om te zien hoe hier gewerkt wordt. Aankomende week komt er een speciale missie vanuit Nederland. Een compleet team wordt ingevlogen om hier CABG's en PCI te verrichten. Inclusief verpleegkundigen. Ze blijven geloof ik drie weken. Twee weken voor de OK's en een weekje erna voor eventuele nazorg.
Gisteren, zaterdag, is Hilda teruggevlogen naar Nederland. Haar tijd op de longfunctie zat erop en als afscheid hebben we samen heerlijk ontbeten bij de Radisson, een hotel aan het strand. Wat hebben we het gezellig gehad samen!
's Middags ben ik alleen op pad gegaan in mijn autootje. Zomaar het binnenland ingereden en ik kwam uit bij de Hooiberg, een grote berg/heuvel die hier op lijkt, vandaar de naam. Bij 33 graden de 642 treden opgelopen en genoten van het prachtige uitzicht. Daarna nog even gekeken bij de Natural Bridge die helaas ingestort is maar toch mooi om even gezien te hebben. Dan komen we alweer bij vandaag aan en vanochtend ben ik samen met Siebe, een IC verpleegkundige, naar het national park Arikok gereden om 8 uur 'smorgens. Mooie natuur, erg heuvel/bergachtig en het rijden met een gewone auto is daar best wel een uitdaging. Grotten bekeken en mooie uitzichtpunten gehad. Om half twee waren we weer terug en het was ook genoeg. Ook vandaag weer ruim 30 graden en mijn kuiten hadden genoeg geklommen! Liters water raak je hier kwijt als je zo aan de wandel bent.
Vanmiddag even siesta gehouden en om vier uur naar het strand gegaan om daar lekker te zwemmen en te liggen tot aan de zonsondergang. Mijn laatste vrije dag..... Morgen en overmorgen nog werken en dan klaarmaken voor vertrek op woensdag. Mijn koffer staat al klaar en er komt al steeds meer in te liggen. Toch ook een mooi vooruitzicht!